New

     Радзiма

 Радзiма даруе нам мары, натхненне,

З ёй чалавеку жывецца лягчэй.

I кожныя думкi выклікаюць імкненне,

Каб наш край шанаваць усё мацней.

Мелодыя дзiўная спеваў птушыных,

І ранiшнi шэлест травы.

Нагадваюць кожнаму аблiчча радзiмы,

Бясцэнныя ўспамiны вясны.

У гэту пару прырода прачнецца,

Ад трохі марознага зімовага сну.

На кожнай палянцы цвiценне пачнецца,

Народ з задавальненнем сустрэне вясну.

       Зімовыя цуды

Паглядзі хутчэй у акно,

Выпаў снег даўным-даўно!

Ляглі лёгкія сняжынкі,

На зімовыя сцяжынкі.

Не сумуй, ты мілы дружа,

Смачны пах ялінкі падбадзёрыць дзетвару.

Не ўпусці вясёлую пару,

І бяжы са мною на гару!

Мара

Як хочацца мне, каб добра жылося,

У свеце ва ўсім і на роднай зямлі!

Каб што-небудзь дзіўнае тут адбылося,

І каб не было тут ніякай вайны!

Каб плакаць па родным нікому не прыйшлося,

Бо гэта не тое, да чаго мы ішлі!

Я з гэтаю марай іду па жыцці,

І веру ў свабоду і праўду сваю!

Снегом всё припорошило,

Санки ждут уже как год.

Это Зимушка ступила

На холодный наш порог.

Дети ждут веселье, сказку,

Горку снежную, каток.

Достают свои салазки

И идут кататься вскок.

На полянке пролетает

Между замками снежок.

Побеждает, несомненно,

Тот, кто взял чужой флажок!

Ёлку дома наряжают.

Из трубы идёт дымок.

На стол ужин накрывают,

Наступает Новый год!

Аднойчы, седзячы ля дрэва,
Мне адгукнуўся нейкі звон.
Я аглядзелася, уздыхнула,
Пісаць далей я працягнула.

І раптам на мяне ўплыла
Натхнення бура, і туга
Сыйшла, як кропелька з ліста,
І засталася цішыня.

Пасля спытала я сябе:
«Што адбылося зараз?»
З-за дрэва выйшла дзіўна дама
І адказала: «Муза я».

Есть на земле прекрасное место!

Там все так знакомо

И всё так чудесно!

Хрустальное небо

Нам все освещает!

Луга и поля

Нам постель заменяют!

А ветер – мальчишка

Резвится, играет

И словно за косы

Берёзу таскает…

Озера и реки,

Болота и травы,

Поющие птицы

Зелёной Державы!

Богатства льняные

Страну нашу славят!

А зубр лохматый-

Её охраняет.

Отцовщина наша

Зовется прекрасной

Родной Беларусью!

Всё чётко и ясно!

Там, дзе неба калышуць сосны,

Быццам птушкі ляцяць самалёты.

Незвычайнай красы прырода,

Зачароўвае людскія вочы.

Там, надзейныя, дужыя хлопцы,

У ваеннай форме крочаць.

Разумнейшых як тут дзяўчатак,

Вы не знойдзеце ва ўсім белым свеце.

Сюды хочацца зноў вярнуцца,

Удыхнуць у сябе паветра.

І напіцца сцюдзёнай вадзіцы,

І правесці пякотнае лета.

Гэты мілы куток Прысталічча,

Вабіць нас сваёй прыгажосцю.

Няхай сёння кожны скажа:

“Я Мачулішчамі ганаруся!”

Мая Радзiма  - Беларусь,

Яна I ветлiва, I шчыра.

Гэта краiна-святла русь

З блакiтнымiвачыма.

Iз года ў год яна ўсё лепш,

Змяняе коляры жыцця.

Але нязменна тут адно:

Да мовы пачуцця.

Няма для нас ў свеце моў,

Якiя мiлагучней нашай.

Сцвярджаю гэта без умоў.

Нямападобныхнашай!

Мой родны кут, мая Радзіма!

Я нарадзіўся тут і тут жыву.

Твае лясы, палі, лугі мне вельмі мілы.

Я іх у сэрцы берагу.

Люблю свой край я жаўруковы.

Нідзе не знойдзеш ты такога.

Люблю рамонкаў белых нівы,

Такіх бялюткіх, як Радзіма.

Дубровы шолах, плёскат хваль

І водар мяты такі мілы…

Квітней жа, наша Беларусь,

Ты мой любімы край, адзіны!

Вясна, вясна, як ты міла мне!

Цябе з дзяцінства палюбіла!

Са мной заўсёды ты дабра.

Не адпусціла ты мяне,

Пакуь расла мая сям’я.

Цябе чакаю я са снежня,

Як толькі скончыцца зіма

Я пабягу на ўсіх парах

І моцна пракрычу “Цябе чакала!”

Ну вось мінуе адзін год

І зноў і зноў чакаю Я…

Ты так прыгожа, так міла.

Вясна – нараджэнне прыроды,

Дзе ўсё залежыць ад надвор’я…

Дзяўчына Вясна ў сукенцы расквечанай

Нячутна ідзе праз палі і лясы.

І радасці, і песні дорыць сустрэчнаму,

А ў небе дадому плывуць журавы.

Ласкавае сонейка весела свеціць.

Хмурынкі-воблачка нават няма.

Ветрык пяшчотна зямлю абдымае.

У госці прыйшла прыгажуня Вясна.

Плачка

З'явiлася жанчына ў пакiнутых месцах.
Згубiла там слёзы свае, свае мары.
У гэтай жанчыны паранена сэрца.
I раптам яна паглядзела праз хмары:

"Скажы-ка мне, сонейка, што мне рабiць?
Чаму ж яны памяць згубляюць?
Цi можна гiсторыю сваю пазабыць?
Людзi скарб цяпер у iншым шукаюць?"

Пайшла яна далей, заходзiла ў хаты.
Хадзiла, каб памяць вярнуць да людзей.
Але ж усё роўна не чулi парады.
Адправiлiся людзi на пошук багацтваў.

Народ, тую кабету, Плачкай празваў.
Усё ходзiць яна па пакiнутых месцах.
Жадае жанчына, каб кожны з нас дбаў.
Каб нiхто не забыў пра роднае месца.

Ганарысты паўлiн (байка)
Iшоў па вулiцы паўлiн.
Свой хвост расправiў моцна.
Ён вельмі ганарыўся iм,
Бо ганарыцца – проста.
Вось падыйшоў ён да ката.
Гавора I хахоча:
- Як ты так ходзiш, срамата?!
Ты маеш толькi тры вуса!
Твой унешнi погляд, сябр мой
Нiколь не будзе побач з мной!
Той кот сярдзiта паглядзеў,
Ледзь прынахмурыў вочы.
-Ты што, паўлiн! Ты ашалеў?
А птушка ўсё хахоча.
-Хай пер’яў я зусiм не маю,
Але ж я зараз пакажу,
Што з ганарыстымi бывае!
Учапiуся кот паўлiну ў пер’е
I пачалася барацьба…
Ляцiць усё пер’е ў паветра.
Замест паўлiна – гусяня!
Паўлiн ад ворага ледзь уцёк,
Але ж запамятаў урок.

Сядзiць цяпер паўлiн у сараi
I хвост свой больш не распраўляе!

Гімпель Ганна, вучаніца 9 класа

Яна і ветліва, і шчыра.

Гэта краіна – святла русь

З блакітнымі вачыма.

І з года ў год – яна ўсё лепш,

Змяняя колеры жыцця.

Але нязменна тут адно:

Ад мовы пачуццё.

Няма для нас у свеце моў,

Якія мілагучней нашай.

Сцвярджаю гэта без умоў

НЯМА падобных нашай!разгарнуць » / « згарнуць

Мой Полоцк 
Из глубины веков седых 
Пришла легенда нам о граде, 
Стоящем на брегах Двины 
В соборов каменном наряде. 
Летят столетья, как мгновенья. 
Овеет всё забвенья дым, 
Но Полоцк – город Ефросиньи, 
Сияет вечно молодым! 
Собор Софийский над рекою, 
Как белый лебедь поднялся. 
Наполнен славой вековою – 
Гордится Беларусь им вся! 
А монастырь, что Ефросинья 
По камню строила сама, 
Простёр над миром знак охранный 
От скверны, горя, войн и зла. 
Чудесный крест, икона в камне… 
История здесь - каждый шаг! 
Здесь наши корни, слава наша! 
Здесь свет добра разгонит мрак! 
Идёшь, касаешься ногами 
Старинных Полоцка дорог 
И понимаешь, что когда-то 
Скорина сам идти здесь мог! 
Здесь Симеон – великий книжник 
Учил, работал, просвещал! 
Здесь Пётр І не однажды 
Благословенье получал. 
Бегут года, пройдут века…. 
Но наши дети, внуков внуки 
Всё так же будут постигать 
Смысл светлой полоцкой науки. 
Ценить родную Беларусь, 
Любить её всем сердцем надо! 
Не делать зла, творить добро – 
Вот наша лучшая награда! 
Из глубины веков седых 
Нам Ефросинья завещала 
Хранить свой город над Двиной, 
Где Беларусь берёт начало

Беларусь 
Синие глаза, зелёные косы, 
Волосы цвета, пшеничного колоса, 
Платье из светлого леса соснового, 
Туфли из торфа озёрного, тёмного. 
Статью стройна, как берёзонька белая. 
Мыслью ясна, словно небо весеннее. 
Тихой красою, негромкою песнею, 
Лесом, болотом, речушкой полесскою. 
В сердце моём и твоём живёт вечная,
Вся Беларусь, на года и столетия!

Не шути с огнём в лесу! 
Я живу в Мачулищах 
И учусь там в школе. 
А вокруг стремится ввысь 
Чудесный лес весёлый! 
Сосны корабельные, 
Птицы, звери, травы. 
Всё в лесу растёт – живёт, 
Радует на славу! 
Коль живому ты не враг, 
Надо твёрдо помнить: 
Не шути с огнём в лесу, 
Чтобы лес не погубить! 
Если вырвался огонь – 
Всё вокруг погибнет. 
Лес живой, как мы с тобой! 
Только он не крикнет, 
В 101 не позвонит, 
Тихо в муках он сгорит! 
Сотни трав, жучков и птиц 
Сгинут без следа! 
Уничтожить просто мир! 
Воссоздать нельзя! 
Долго дерево растёт, 
Словно человек. 
А огонь в момент сметёт, 
Что растили век! 
В лес иди, как друг и брат! 
Спички не бери! 
Не ломай, не бей, не рви! 
Ничего не жги! 
Если все такими будут, 
То планета расцветёт! 
Принарядится лесами 
И от счастья запоёт!

Дьячук Ксения, ученица 9 класса

Пры сустрэчы хлопчык Пеця

Расказаў пра ўсё на свеце:

Як лятаў на самалёце,

Бачыў дзівы ў палёце.

Як купаўся ў акіяне

Разам з сінімі кітамі,

Быў выдатнікам у школе,

Поспех меў і ў футболе…

А калі прыйшоў у клас,

У вачах імпэт пагас:

На футболе паваліўся,

Ў басейне ледзь не ўтапіўся….

Клас ад смеху паміраў.

Пеця слёзы выціраў.

Калi прыйшли мы ўсе да вас,

Вы завялi нас у першы клас. 
Сказалі пропісы дастаць,
Мы пачыналі маляваць.
Iз году ў год мы былі з вамi
Вучылiсь разам, перад вамi
З’яўлялісь цяжкіе заданнi:
Як навучыць і паказаць,
Як лепейў жыццi ступаць.
Каб з сцешцы ведаў не звалiцца
І большаму ў вас вучыцца.

А потым выпусцiлi нас
I мы пайшліў пяты клас.
Але ўсе то, што вы давалi
Мы ніколi не забывалi.
Не забывалi мы як вы,
Уставалi, раніцай iшли.
Iшлі на працу, на урок.
Як толькі зазвiнеў званок,
Стаяў весь клас, стаялi вы
Далей што хочаш гавары!
Гавары, як мы пiсалі
Гавары, як мы чыталі
Як мы лiчбачкі вучылi
А вы нас ветлiва хвалiлi!

А ў гэты Дзень настаўнiка
Хачу ўсiм пажадаць:
Каб вы здаровы былi
Маглi бы аджыгаць!
Каб шчасце былa ў хаце
I з працаю так сама
Каб ведалi, для нас вы
Наша другая мама!

Есть много профессий, хороших и разных - 
В одних - вечный риск, в других - вечный праздник,
Профессии, где за страну ты в ответе,
Профессии - чтобы помочь всей планете...

Но я приглашаю вас в Знаний Обитель,
Туда, где встречает нас Школьный Учитель

Невежд и всезнаек лихой Укротитель,
Вершин высочайших храбрец-Покоритель,
Изящных умов настоящий Ценитель,
Израненных душ неустанный Целитель,
Духовных наследий вернейший Хранитель,
Тепла и добра очень щедрый Даритель, 
Средь многих профессий - он Победитель
Великий, Любимый, Школьный Учитель!

Настаўнікі нашы лепшыя ў свеце!

Імі ганарацца, паважаюць іх дзеці.

У гэты цудоўны дзень вас вітаем,

Павіншаваць са святам вельмі жадаем:

Каб быў настрой заўсёды добрым,

А сэрца не было халодным!

Каб вучні радавалі вас,

А вы заўжды любілі нас!

Няхай абходзіць вас бяда,

Не кроіць сэрца скружа і нуда.

Хай не маўчыць ваш тэлефон

І лашчыць вуха птушак звон!

Сапраўднага шчасця жадаем усім!

Кахання, здаро’я, цярпення і сіл.

Надзейных сяброў і падтрымкі калег,

Дзіцячых усмешак і ошай вам мех.

Мы ўдзячны вам за ўрокі дабрыні,

За клопат, старанне, надзеі агні!

Вы недарэмна патрацілі час!

Мы абяцаем выканаць ваш наказ!

Прафесій розных у свеце многа

Але між іх такія ёсць,

Як кажуць, дадзены ад Бога,

Або наканаваў іх лёс

Хто нас ад мала да вяліка

Вучыў, як трэба ў свеце жыць?

Хто мову нашу родную

Прымусіў нас любіць?

Вы, любы наш настаўнік,

Вялікай роднай мовы!

Жадаем, каб заўсёды

Вы шчаслівы, здаровы

І крэатыўны былі,

Каб вучні вас любілі!

Живём мы в мирной Беларуси,

В краю волшебной красоты!

Здесь каждый весел, дружен, счастлив!

Здесь исполняются мечты!

Но есть такие в мире страны.

Где войны губят всё вокруг!

Где гибнут люди,

И о мире мечтают все!

Замкнулся крут!

Вы, белорусские солдаты!

На страже родины своей.

Мы верим в то, что войны, ужас.

Солдаты не допустят к ней!

Мы встретим радостно рассветы,

Нас не коснётся тьма войны!

Спасибо, что за нас в ответе

СОЛДАТЫ - мирный день страны.

Мінула многа год даўно,
Як Прамітэй прынёс цяпло.
А гэта казачны прадмет,
Які нам служыць многа год.
I зараз дарыць людзям свет.
Але і той, хто яго нёс,
Жыццё, пусціўшы пад адкос,
Свабоду ён сваю аддаў,
Што вельмі доўга набываў.
Нажаль, што людзі на Зямлі
У поцемках ракі плылі.
Сёння раптам пазабылі
Пра тое, хто, калі і як
Данёс да іх свабоды сцяг.
Як катаваны Прамітэй,
Для старыкоў і для дзяцей
Праз боль, праз мукі і старанне
Данёс з цяплом сыны спатканне!

Цябе родная, мілая, любімая
Я падзяку хачу выказаць
Затое, што жыццём адарыла
I ёй мяне з любоўю навучыла.
Ты мне клопату люботы дала,
Начамі доўгімі не бачачы сна,
Мяне песціла, любіла,
Пакоі далікатных захоўваючы.
А памятаеш, ты казкі ноччу мне шаптала
I шчасце ў жыцці абяцала?
Калі я падаў, ты пяшчотна за руку брала
Мяне да сябе лёгенька прыціскала ...
Да мяне бяда бывала прыходзіла,
Але ты яе часценька праганяла.
I ўзлёты і падзенні мы дзелім на дваіх.
Усе чаканні твае я апраўдаю
Цябе я шчыра абяцаю!

Яна прыгожа, клапатліва,

Яна ласкава, цярпяліва,

Яна ніколі не пакрыўдзіць,

Балючых дрэнных слоў не скажа

I на пытанні ўсе адкажа!

Яна з маленства побач з мною,

Хавае ад няўзгод і зною,

Яна гатуе вельмі смачна.

За што ей уся сям'я ўдзячна!

Яна і горы бялізны сцірае,

I па хаце ўсе прыбірае.

Яна ніколі не плача, не ные

I кали я засну, мяне коўдрай накрые!

Я гэтага чалавека вельмі кахаю

І сваею матуляй Яго называю!!!

Синие глаза.
Зелёные косы.
Волосы цвета,
Пшеничного колоса,
Платье из светлого леса соснового,
Туфли из торфа озёрного, тёмного.
Статью стройна, как берёзонька белая.
Мыслью ясна, словно небо весеннее.
Тихой красою, негромкою песнею,
Лесом, болотом, речушкой полесскою.
В сердце моём и твоём живёт вечная
Вся Беларусь на года и столетия!!!